4) Jod (I, łac. Iodum) - jest to pierwiastek chemiczny z grupy 17 - fluorowców w układzie okresowym. Jego nazwa pochodzi od stgr. ioeides - fioletowy. W naturze występuje tylko jeden trwały jego izotop 127I. Izotopy promieniotwórcze: 123I,125I,129I,131I.
Historia: Odkryty w 1811 roku przez Bernarda Courtois, co zostało później potwierdzone przez chemików: Charles’a Desormes’a i Nicholasa Clémenta. Właściwości jodu przebadał dokładniej w 1813 roku inny znany francuski chemik Joseph Louis Gay-Lussac, który nadał temu pierwiastkowi nazwę. Do pierwszego wyodrębnienia tego pierwiastka rościł sobie też prawa Humphry Davy, który pracował nad nim niezależnie, ale opublikował swoje wyniki kilkanaście dni po Desormie i Clémencie.
Zgodnie z zaleceniami IUPAC symbolem jodu jest „I”, jednak w starszej literaturze spotyka się symbol „J”.
(...) Właściwości: Jod w temperaturze pokojowej występuje w postaci stałej, jako połyskliwa, niebiesko-czarna substancja krystaliczna, sublimująca po podgrzaniu i dająca fioletowe opary o charakterystycznej drażniącej woni. Pary jodu można łatwo zestalić na chłodniejszej powierzchni w procesie resublimacji. Słabo rozpuszcza się w wodzie, ale jest dobrze rozpuszczalny w wodnym roztworze jodku potasu (płyn Lugola), gdzie tworzy jony In− (przede wszystkim I3−), a także w alkoholach, chloroformie i innych rozpuszczalnikach organicznych.
Występowanie: Jod należy do pierwiastków mało rozpowszechnionych w przyrodzie. Większe jego ilości występują w wodzie morskiej i solankach, towarzyszy także pokładom saletry potasowej, np. w Chile. Występuje również w wielu codziennych produktach spożywczych takich jak mleko, jaja, warzywa czy ryby, o ile pochodzą z terenów, gdzie jod występuje w glebie i w wodzie.
 |
| Źródło: Wikipedia. Animacja przebiegu reakcji haloformowej. |
Zastosowanie jodu: Jod ma zastosowanie w produkcji barwników oraz w fotografii. W medycynie stosowany jest w leczeniu i profilaktyce chorób tarczycy oraz jako środek dezynfekujący w formie jodyny. Izotopy promieniotwórcze 123I oraz 131I mają zastosowanie w rozpoznawaniu i leczeniu chorób tarczycy. Jod służy też do wykrywania skrobi w analizie chemicznej (próba jodowa), w formie jodyny bądź płynu Lugola. Ponadto pary jodu wykorzystywane są do wywoływania płytek do chromatografii cienkowarstwowej.
(...)
Znaczenie biologiczne jodu: Jod jest dla człowieka niezbędnym mikroelementem. Jest on dostarczany z pożywieniem i wodą. Gleby i woda okolic nadmorskich są najbogatsze w jod, im dalej od morza gleby są coraz uboższe w ten pierwiastek. Najmniej jodu jest w glebie i wodzie okolic górskich i podgórskich. Ciało zdrowego człowieka zawiera 30–50 mg jodu. Najwięcej jodu występuje w tarczycy, która ma zdolność aktywnego gromadzenia tego pierwiastka. Bez jodu niemożliwa jest produkcja w pęcherzykach tarczycy tyroksyny (T4) i trójjodotyroniny (T3), niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania wszystkich komórek organizmu.
Niedobór jodu w pożywieniu i w wodzie po pewnym czasie może prowadzić do powstania wola tarczycy. Zagrożenie takie występuje przede wszystkim w okolicach górskich. Dawniej takie tereny były miejscami endemicznego występowania wola u osób dorosłych i wrodzonego kretynizmu u dzieci. Niedobór jodu niweluje się współcześnie przez jodowanie soli kuchennej lub dodatek związków jodu do mąki.
(...) Niedostatek jodu u dzieci zmniejsza zdolność uczenia się, spowalnia wzrost i rozwój fizyczny w okresie pokwitania. U dorosłych może upośledzać funkcje rozrodcze, utrudniać utrzymanie ciąży, prowadzić do niewydolności tarczycy i w konsekwencji do zahamowania funkcji wielu narządów i procesów życiowych organizmu.
Dobowe zapotrzebowanie na jod jest bardzo małe, ok. 200 mikrogramów, w ciągu całego życia potrzeba zatem zaledwie kilka gramów jodu. Niektóre warzywa głównie z rodziny kapustowatych (np. kapusta) zawierają rodanki, które działając antagonistycznie do jodków, mogą pogorszyć przebieg niektórych schorzeń tarczycy.
Na świecie około 1,5 miliarda ludzi żyje w rejonach dotkniętych niedoborem jodu, a wole endemiczne pojawia się u około 600 milionów ludzi. Taki sam problem występuje w Europie, a także na całym terenie Polski (oprócz wąskiego pasa wybrzeża Bałtyku), szczególnie w województwach południowych.
Jod w postaci czystej jest toksyczny. W kontrakcie ze skórą wywołuje silne podrażnienia, rany i zmiany martwicze. Po spożyciu powoduje pojawienie się ciemno zabarwionych wymiotów, bólu brzucha, ciemnych plam w ustach i szumu w uszach. W cięższych przypadkach może wystąpić wstrząs, majaczenie i stupor. Duże dawki jodu mogą uszkadzać ściany żołądka i jelit, a także nerki.
Długotrwałe zażywanie zwiększonych dawek jodu prowadzi do rozwoju jodzicy. Dawka śmiertelna dla człowieka wynosi 3-4 g.
Leczenie zatruć jodem: Osobom zatrutym podaje się doustnie zawiesinę skrobi, która wiąże jod, lub tiosiarczan sodu redukujący wolny jod do jodków. Stosuje się też wymuszoną diurezę i wyrównuje zaburzoną gospodarkę elektrolitową.
ZWIĄZKI JODU:
--> Jodki:
--> Organiczne związki jodu:
---> Związki jodoorganiczne:
---> Jodopochodne węglowodorów:
---> Związki jodoaromatyczne:
--> Pochodne tlenowych kwasów jodu:
---> Nieorganiczne sole kwasu jodowego:
--> Tlenowe kwasy jodu:
5) Astat (At, łac. Astatinum) - jest to promieniotwórczy pierwiastek chemiczny z grupy fluorowców.
Historia odkrycia: Istnienie astatu zostało przewidziane przez Mendelejewa, który nazwał pierwiastek „eka-jodem”. Ponieważ układ okresowy pierwiastków był znany od dawna, uczeni starali się zapełnić lukę w grupie 17, poszukując fluorowca następującego po jodzie. Pierwiastek po raz pierwszy otrzymali Dale Corson, Kenneth MacKenzie i Emilio Segré na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley w 1940 roku. Bombardowali oni 209Bicząstkami alfa. Metodą tą wytwarza się astat również obecnie. Nazwa pierwiastka pochodzi od greckiego astatos, co znaczy nietrwały.
 |
| Źródło: axademictree.org - Kenneth Ross MacKenzie. |
Kenneth Ross MacKenzie (15 czerwca 1912 r. - 4 lipca 2002 r.) wraz z Dale R. Corsonem i Emilio Segrè , zsyntetyzował element astatine , w 1940 r. MacKenzie uzyskał tytuł doktora pod kierunkiem Ernesta Lawrence'a w Lawrence Livermore National Laboratory . Lawrence, MacKenzie i ich koledzy wymyślili pierwszy cyklotron . Był profesorem fizyki na UCLA , gdzie on i Reg Richardson zbudowali pierwszy cyklotron UCLA, a później bevatron .MacKenzie opracował wiadra MacKenziektóre są źródłami plazmy wytworzonymi przez wyłożenie ścian komory próżniowej za pomocą magnesów trwałych o naprzemiennej polarności w celu stłumienia strat elektronów plazmowych, które są powszechnie stosowane do dnia dzisiejszego. Później podróżował po całym świecie, pomagając w rozwiązywaniu problemów związanych z cyklotronami różnych krajów. W późniejszym życiu studiował fizykę plazmy i ciemną materię.
Emilio Gino Segrè(1 lutego 1905 r. - 22 kwietnia 1989 r. ) był włosko-amerykańskimfizykiem i laureatem nagrody Nobla , który odkrył elementytechnetu i astatu orazantyproton ,subatomowyantycząstek , za który otrzymał Nagrodę Nobla Fizyka w 1959 r. Od 1943 r. Do 1946 r. Pracował w Los Alamos National Laboratory jako lider grupy w Projekcie Manhattan . W kwietniu 1944 roku odkrył, że Thin Man , proponowana broń jądrowa typuplutonowego, nie działałby z powodu obecności zanieczyszczeń plutonu-240 .
Urodzona w Tivoli , niedaleko Rzymu , Segrè studiowała inżynierię na Uniwersytecie Rzymskim La Sapienza, zanim podjęła fizykę w 1927 roku. Segrè został mianowany adiunktem fizyki na Uniwersytecie Rzymskim w 1932 roku i pracował tam do 1936 roku, stając się jedną z Via Panisperna. chłopcy . Od 1936 do 1938 był dyrektorem Laboratorium Fizyki na Uniwersytecie w Palermo . Po wizycie Ernest O. Lawrence jest Berkeley Radiation Laboratory , został wysłany z molibdenu taśmy z laboratorium cyklotronie deflektora w 1937 roku, który emitujące nieprawidłowe formy radioaktywności. Po starannej analizie chemicznej i teoretycznej Segrè była w stanie udowodnić, że część promieniowania była wytwarzana przez nieznany wcześniej element, nazwany technetem, który był pierwszym sztucznie syntetyzowanym pierwiastkiem chemicznym , który nie występuje w przyrodzie.
W 1938 roku Benito Mussolini „s faszystowski rząd przyjął antysemickich ustaw zakazów Żydów ze stanowisk akademickich. Jako Żyd Segrè stała się teraz emigrantem na czas nieokreślony. W Berkeley Radiation Lab Lawrence zaproponował mu pracę jako asystent naukowy. Podczas pobytu w Berkeley Segrè pomógł w odkryciu pierwiastka astatu i izotopu plutonu-239 , który później posłużył do zrzucenia bomby atomowej Fat Man na Nagasaki .
W 1944 r. Został naturalizowanym obywatelem Stanów Zjednoczonych. Po powrocie do Berkeley w 1946 r. Został profesorem fizyki i historii nauki , służąc do 1972 r. Segrè i Owen Chamberlain byli współprzewodniczącymi grupy badawczej w Laboratorium Promieniowania Lawrence'a, które odkryło antyproton , dla którego dwaj podzielił się Nagrodą Nobla z 1959 r. w dziedzinie fizyki .
Segrè działał również jako fotograf i robił wiele zdjęć dokumentujących wydarzenia i ludzi w historii współczesnej nauki, które zostały ofiarowane Amerykańskiemu Instytutowi Fizyki po jego śmierci. American Institute of Physics nazwał swoje archiwum fotograficzne historii fizyki na jego cześć.
Zawartość
- 1Wczesne życie
- 2profesor fizyki
- 3Laboratorium Promieniowania
- 4Projekt Manhattan
- 5Późniejsze życie
- 6Notatki
- 7Referencje
- 8Bibliografia
- 9Dalsze czytanie
- 10Zewnętrzne linki
Wczesne życie
Emilio Gino Segrè urodził się w sefardyjskiej rodzinie żydowskiej w Tivoli , niedaleko Rzymu , 1 lutego 1905 roku, syna Giuseppe Segrè, biznesmena, który był właścicielem papierni, i Amelii Susanna Treves. Miał dwóch starszych braci, Angelo i Marco. Jego wujek, Gino Segrè, był profesorem prawa. Kształcił się w ginnasio w Tivoli, a po rodzinie przeniósł się do Rzymu w 1917 roku, ginnasio i liceo w Rzymie. Ukończył w lipcu 1922 roku i zapisał się na Uniwersytecie La Sapienza w Rzymie jako inżynierskiej studenta.
W 1927 r. Segrè spotkała się z Franco Rasettim , który przedstawił go Enrico Fermi . Dwaj młodzi profesorowie fizyki szukali utalentowanych studentów. Uczestniczyli w konferencji Volty w Como we wrześniu 1927 r., podczas której Segrè wysłuchała wykładów znanych fizyków, w tym Nielsa Bohra , Wernera Heisenberga , Roberta Millikana , Wolfganga Pauli , Maxa Plancka i Ernesta Rutherforda . Segrè następnie dołączył do Fermiego i Rasettiego w ich laboratorium w Rzymie. Z pomocą dyrektora Instytutu Fizyki Orso Mario Corbino, Segrè był w stanie przenieść się do fizyki i, studiując pod kierunkiem Fermiego, uzyskał tytuł naukowy laureata w lipcu 1928 r. z pracy magisterskiej na temat "Anomalous Dispersion and Magnetic Rotation". [4]
Po pobycie w armii włoskiej od 1928 do 1929 roku, podczas którego był zlecone jako podporucznik w przeciwlotniczej artylerii , SEGRE wróciła do laboratorium na Via Panisperna. Opublikował swój pierwszy artykuł, w którym podsumował swoją tezę "O anomalnym rozproszeniu rtęci i litu", wspólnie z Edoardo Amaldim w 1928 roku, oraz kolejny artykuł z nim w następnym roku na temat efektu Ramana .
W 1930 r. Segrè zaczęła badać wpływ Zeemana na niektóre metale alkaliczne . Kiedy jego postępy zatrzymały się, ponieważ kratka dyfrakcyjna, którą musiał kontynuować, nie była dostępna we Włoszech, napisał do czterech laboratoriów w Europie w Europie, prosząc o pomoc i otrzymał zaproszenie od Pietera Zeemana na dokończenie pracy w laboratorium Zeemana w Amsterdamie . Segrè została nagrodzona stypendium Fundacji Rockefellera i, zgodnie z radą Fermiego, wybrała go na studia w Ottonie Stern w Hamburgu. Praca z Otto Frischem nad kwantyzacją przestrzeniprzyniosły wyniki, które najwyraźniej nie zgadzały się z obecną teorią; ale Isidor Isaac Rabi wykazały, że teoria i doświadczenia były zgodne jeśli spin jądrowy o potasu był +1/2.
Profesor fizyki
Segrè został mianowany adiunktem fizyki na Uniwersytecie Rzymskim w 1932 r. I pracował tam do 1936 r., Stając się jednym z chłopców z Via Panisperna . W 1934 r. Poznał Elfriede Spiro, żydowską kobietę, której rodzina przyjechała z Ostrowa w Prusach Zachodnich , ale uciekła do Wrocławia, gdy ta część Prus stała się częścią Polski po I wojnie światowej. Po dojściu partii nazistowskiej do władzy w Niemczech w 1933 r. wyemigrowała do Włoch, gdzie pracowała jako sekretarz i tłumaczka. Początkowo nie mówiła dobrze po włosku, a Segrè i Spiro rozmawiali po niemiecku, w którym mówił płynnie. Oboje pobrali się w Wielkiej Synagodze w Rzymie2 lutego 1936 r. Zgodził się z rabinem, aby wydał minimalną kwotę na wesele, dając równowagę tego, co zostanie wydane na luksusowy ślub żydowskim uchodźcom z Niemiec. Rabinowi udało się przekazać im wiele pułapek luksusowego ślubu. Para miała troje dzieci: Claudio, ur. W 1937 r., Amelia Gertrude Allegra, urodzona w 1937 r. I Fausta Irene, urodzona w 1945 r.
Po ślubie Segrè szukała stabilnej pracy i została profesorem fizyki oraz dyrektorem Instytutu Fizyki na Uniwersytecie w Palermo . Znalazł tam sprzęt prymitywny i bibliotekę pozbawioną współczesnej literatury fizyki, ale jego koledzy w Palermo to m.in. matematycy Michele Cipolla i Michele De Franchis , mineralog Carlo Perrier i botanik Luigi Montemartini . W 1936 roku złożył wizytę Ernest O. Lawrence „s Berkeley Radiation Laboratory , gdzie spotkał się Edwin McMillan , Donald Cooksey, Franz kurie ,Philip Abelson i Robert Oppenheimer . Segrè był zaintrygowany radioaktywnym złomem, który kiedyś był częścią cyklotronu laboratoryjnego . W Palermo stwierdzono, że zawiera ona wiele izotopów radioaktywnych . W lutym 1937 roku Lawrence wysłał mu pasek molibdenowy , który emitował anormalne formy radioaktywności . Segrè poprosiła Perriera o poddanie taśmy dokładnej analizie chemicznej i teoretycznej, i byli w stanie udowodnić, że część promieniowania była wytwarzana przez nieznany wcześniej element. W 1947 roku nazwali ją technetem , ponieważ był to pierwszy sztucznie syntetyzowany pierwiastek chemiczny.
Laboratorium radiacyjne
W czerwcu 1938 r. Segrè złożyła letnią wizytę w Kalifornii w celu zbadania krótkożyciowych izotopów technetu, które nie przetrwały po wysłaniu do Włoch. Choć Segre był w drodze, Benito Mussolini „s faszystowski rząd przyjął przepisy rasowych zakazów Żydów ze stanowisk akademickich. Jako Żyd Segrè stała się teraz emigrantem na czas nieokreślony. czechosłowacki kryzys poproszony SEGRE wysłać do Elfriede Claudio, jak on teraz obawiali się, że wojna w Europie jest nieunikniona. W listopadzie 1938 r. I lutym 1939 r. Odbyli szybkie podróże do Meksyku w celu wymiany wiz turystycznych na wizy imigracyjne. Zarówno Segrè, jak i Elfriede żywiły poważne obawy przed losem swoich rodziców we Włoszech i Niemczech.
W Laboratorium Promieniowania Berkeley Lawrence zaproponował Segrè pracę jako asystenta badawczego - stosunkowo niską pozycję dla kogoś, kto odkrył element - za 300 USD (równowartość 5 300 USD w 2017 r.) Miesięcznie przez sześć miesięcy. Kiedy Lawrence dowiedział się, że Segrè została prawnie uwięziona w Kalifornii, zredukował pensję Segrè do 116 USD miesięcznie. Pracując z Glennem Seaborgiem , Segrè izolował metastabilny izotop technetu-99m . Jego właściwości sprawiają, że idealnie nadaje się do stosowania w medycynie nuklearnej i jest obecnie używany w około 10 milionach medycznych procedur diagnostycznych rocznie. [26] Segrè szukała elementu 93, ale go nie znalazł, ponieważ szukał pierwiastka chemicznie zbliżonego do renu zamiast pierwiastka ziem rzadkich , który jest elementem 93. Pracując z Alexandrem Langsdorfem, Jr. i Chien-Shiung Wu , odkrył ksenon-135, który później stał się ważny jako nuklearna trucizna w reaktorach jądrowych .
Następnie Segrè zwrócił uwagę na kolejny brakujący element w układzie okresowym , element 85 . Po tym jak ogłosił, że zamierza utworzyć go przez bombardowanie bizmutu-209 z cząstek alfa w poniedziałek Meeting Radiation Laboratory, dwóch jego kolegów, Dale R. Corson i Robert A. Cornog przeprowadzić jego proponowanego eksperymentu. Następnie Segrè spytał, czy może zrobić chemię i, dzięki Kenneth Ross MacKenzie , skutecznie wyizolował nowy element, który dziś nazywa się astat . Segrè i Wu podjęli próbę znalezienia ostatniego brakującegoelement transuranowy , element 61 . Mieli odpowiednią technikę do jej wykonania, ale brakowało chemicznych metod rozdzielania. [34] Pracował także z Seaborgiem, McMillanem, Josephem W. Kennedym i Arthurem C. Wahlem, tworząc pluton-239 w 60-calowym (150 cm) cyklotronie Lawrence'a w grudniu 1940 r. [35] [36]
Projekt Manhattan
Japoński atak na Pearl Harbor w grudniu 1941 r. I późniejsze oświadczenie Stanów Zjednoczonych o wojnie z Włochami uczyniły z Segrè wroga obcego i odcięły go od komunikacji z rodzicami. Fizycy zaczęli opuszczać Laboratorium Radiacji, aby prowadzić prace wojenne, a Raymond T. Birge poprosił go, aby prowadził zajęcia dla pozostałych uczniów. Stanowiło to przydatne uzupełnienie dochodów Segrè, a także nawiązał ważne przyjaźnie i zawodowe związki z niektórymi z tych studentów, w tym Owen Chamberlain i Clyde Wiegand .
Pod koniec 1942 roku Oppenheimer poprosił Segrè o dołączenie do Projektu Manhattan w Laboratorium Los Alamos . Segrè został szefem laboratorium P-5 (Radioactivity) Group, które stanowiło część P (Physical Physics) Roberta Bachera. [39] Ze względów bezpieczeństwa otrzymał imię i nazwisko Earl Seaman. Przeprowadził się z rodziną do Los Alamos w czerwcu 1943 r.
Grupa Segrè zainstalowała swój sprzęt w nieużywanej kabinie Forest Service w kanionie Pajarito niedaleko Los Alamos w sierpniu 1943 r. Jego zadaniem było mierzenie i katalogowanie radioaktywności różnych produktów rozszczepienia . Ważną dziedziną badań było ustalenie stopnia wzbogacenia izotopu uzyskanego za pomocą różnych próbek wzbogaconego uranu . Początkowo testy wykorzystujące spektrometrię mas używaną przez Columbia University i test neutronów, stosowane przez Berkeley, dały inne wyniki. Segrè przestudiowała wyniki Berkeley i nie znalazła żadnego błędu, podczas gdy Kenneth Bainbridgepodobnie nie znaleźli żadnej winy w Nowym Jorku. Jednak analiza innej próbki wykazała bliskie porozumienie. [43] Większe wskaźniki spontanicznego rozszczepienia zaobserwowano w Los Alamos, co stwierdzono w grupie Segrè z powodu promieniowania kosmicznego , które było bardziej rozpowszechnione w Los Alamos z powodu dużej wysokości.
Grupa mierzyła aktywność toru , uranu-234 , uranu-235 i uranu-238 , ale miała jedynie dostęp do mikrogramowych ilości plutonu-239 . Pierwszy próbny pluton wytworzony w reaktorze jądrowym w Oak Ridge otrzymano w kwietniu 1944 r. W ciągu kilku dni grupa zaobserwowała pięciokrotny wzrost spontanicznego rozszczepienia, podobnie jak w przypadku plutonu wytwarzanego cyklotronowo. To nie była wiadomość, którą chcieli usłyszeć liderzy projektu. Oznaczało to, że Thin Man , proponowana broń jądrowa typu plutonowego, nie działałby i sugerował, że inwestycja projektu w zakłady produkcyjne plutonu na terenie Hanford została zmarnowana. Grupa Segrè dokładnie sprawdzała wyniki i doszła do wniosku, że zwiększona aktywność wynika z izotopu plutonu-240 .
W czerwcu 1944 r. Segrè została wezwana do gabinetu Oppenheimera i poinformowała, że podczas gdy jego ojciec był bezpieczny, jego matka została zaaresztowana przez nazistów w październiku 1943 r. Segrè nigdy więcej nie zobaczyła żadnego z rodziców. Jego ojciec zmarł w Rzymie w październiku 1944 r. Pod koniec 1944 r. Segrè i Elfriede zostali naturalizowanymi obywatelami Stanów Zjednoczonych. Jego grupa, obecnie oznaczona jako R-4, otrzymała odpowiedzialność za pomiar promieniowania gamma z testu jądrowego Trinity w lipcu 1945 r. [48] Wybuch zniszczył lub zniszczył większość eksperymentów, ale wystarczająco dużo danych zostało odzyskanych w celu zmierzenia promienie gamma.
Później życie
W sierpniu 1945 r., Kilka dni przed kapitulacją Japonii i końcem drugiej wojny światowej , Segrè otrzymała ofertę od Uniwersytetu Waszyngtońskiego w St. Louis, profesora nadzwyczajnego, z wynagrodzeniem w wysokości 5000 USD(równowartość 68 000 USD w 2017 r.). W następnym miesiącu University of Chicago złożył mu ofertę. Po kilku podpowiedziach Birge zaoferowała 6500 $ i pełną profesurę, którą Segrè zdecydowała się zaakceptować. Opuścił Los Alamos w styczniu 1946 r. I wrócił do Berkeley.
Pod koniec lat czterdziestych wielu naukowców opuściło Uniwersytet Kalifornijski, zwabionych ofertami wyższych zarobków i szczególnym wymogiem przysięgi lojalnościowej Uniwersytetu . Segrè zdecydował się złożyć przysięgę i zostać, ale to nie uspokoiło podejrzeń o jego lojalność. Luis Alvarez był oburzony, że Amaldi, Fermi, Pontecorvo , Rasetti i Segrè zdecydowali się ścigać roszczenia patentowe przeciwko Stanom Zjednoczonym w związku z ich przedwojennymi odkryciami i powiedzieli Segrè, aby dała mu znać, gdy Pontecorvo napisał z Rosji. Zderzył się również z Lawrence'em, planując stworzenie konkurencyjnego laboratorium broni jądrowej w Los Alamos w Livermore w Kalifornii , w celu opracowania bomby wodorowejbroń, którą Segrè uznała za wątpliwą użyteczność.
Niezadowolony z pogarszających się relacji z kolegami i z trującej atmosfery politycznej w Berkeley, spowodowanej kontrowersją przysięgi lojalności, Segrè przyjęła ofertę pracy z University of Illinois w Urbana-Champaign . Sądy ostatecznie rozstrzygnęły roszczenia patentowe na korzyść włoskich naukowców w 1953 r., Przyznając im 400 000 USD (co odpowiada 3 700 000 USD w 2017 r.) Za patenty związane z generowaniem neutronów, które wypracowały około 20 000 USD po kosztach prawnych. Kennedy, Seaborg, Wahl i Segrè otrzymali następnie tę samą kwotę za odkrycie plutonu, który osiągnął 100 000 $ po podzieleniu na cztery sposoby, tym razem nie ma żadnych opłat prawnych.
Po odrzuceniu ofert z IBM i Narodowego Laboratorium Brookhaven , Segrè powrócił do Berkeley w 1952 roku. Przeniósł swoją rodzinę z Berkeley do pobliskiego Lafayette w Kalifornii w 1955 roku. Pracując z Chamberlainem i innymi, zaczął szukać antyprotonu , A subatomową antycząstka z protonu . Antycząstkę elektronu, pozyton przewidywał Paul Dirac w 1931 r. a następnie odkrył go Carl D. Anderson w 1932 r. Analogicznie, spodziewano się, że będzie to antycząstka odpowiadająca protonowi, ale nikt nie znalazł jej, a nawet w 1955 r. Niektórzy naukowcy wątpili, czy ona istnieje. Używając Bevatrona Lawrence'a ustawionego na 6 GeV, udało im się wykryć rozstrzygające dowody antyprotonów. Chamberlain i Segrè zostali nagrodzeni Nagrodą Nobla w dziedzinie fizyki za ich odkrycie. Było to kontrowersyjne, ponieważ Clyde Wiegand i Thomas Ypsilantis byli współautorami tego samego artykułu, ale nie podzielili się nagrodą.
Segrè zasiadał w potężnym komitecie budżetowym Uniwersytetu w latach 1961-65 i był przewodniczącym Wydziału Fizyki od 1965 do 1966 roku. Poparł on pomyślną kandydaturę Tellera do oddzielenia Laboratorium Lawrence Berkeley od Lawrence Livermore Laboratory w 1970 roku. Był jednym z powiernicy Fermilaba w latach 1965-1968. Uczestniczył w inauguracji z Laurą Fermi w 1974 r. W latach 50. Segrè opracował dokumenty Fermiego. Później opublikował biografię Fermiego, Enrico Fermi: Physicist (1970). Opublikował własne notatki do wykładu: From X-rays to Quarks: Modern Physicists and Their Discoveries (1980) andOd Falling Bodies do Radio Waves: Classical Physicists i ich odkrycia (1984). W latach 1958-1977 redagował także Annual Review of Nuclear and Particle Science i napisał autobiografię A Mind Always in Motion (1993), która została wydana pośmiertnie.
Elfriede zmarła w październiku 1970 r., A Segrè poślubiła Rosę Mines w lutym 1972 r. W tym samym roku osiągnął obowiązkowy wiek emerytalny Uniwersytetu Kalifornijskiego. Kontynuował nauczanie historii fizyki. W 1974 r. Powrócił na uniwersytet w Rzymie jako profesor, ale służył zaledwie rok przed osiągnięciem obowiązkowego wieku emerytalnego. Segrè zmarł na atak serca w wieku 84 lat podczas spaceru w pobliżu swojego domu w Lafayette. Aktywność jako fotografa , SEGRE wziął wielu fotografie dokumentujące wydarzenia i ludzi w historii współczesnej nauki. Po jego śmierci Rosa przekazał wiele swoich zdjęć do Amerykańskiego Instytutu Fizyki, który nazwał swoje fotograficzne archiwum historii fizyki na jego cześć. Kolekcja została wzmocniona przez kolejne zapiski od Rosa po jej śmierci z wypadku w Tivoli w 1997 roku.
(...)
Właściwości astatu: Ze względu na krótkie czasy życia izotopów astatu (czas połowicznego rozpadu najtrwalszego izotopu to niewiele ponad 8 godzin), wiele właściwości pierwiastka pozostaje bliżej niezbadanych. Wiadomo jednak, że jest on łatwo lotny i rozpuszcza się w niektórych substancjach organicznych. Właściwości astatu zbadane w spektrometrach mas są zbliżone do właściwości pozostałych halogenów, zwłaszcza jodu, przy czym astat wykazuje więcej właściwości metalicznych. Badania teoretyczne sugerują, że pod ciśnieniem atmosferycznym, w odróżnieniu od pozostałych fluorowców, w fazie skondensowanej może on być metalem.
Astat najprawdopodobniej reaguje z wodorem, tworząc astatowodór (HAt), który po uwodnieniu daje kwas astatowodorowy. Reaguje też najpewniej z litowcami, tworząc sole oparte na wiązaniu jonowym, z których może być wyparty przez inne, bardziej reaktywne fluorowce. Potencjał jonizacyjny astatu został dokładnie zmierzony dopiero w 2013 roku i okazał się równy 9,31751 eV. W roztworach astat występuje w postaci jonów: AtO+, AtO−, AtO2− i AtO3−.
Zastosowanie: Izotop 211At, o okresie połowicznego zaniku 7,2 godziny, ma zastosowanie w radioterapii jako emiter cząstek alfa o małym zasięgu, które oddziałują na zmianę nowotworową nie uszkadzając okolicznych zdrowych tkanek.
Izotopy astatu: Trzy izotopy astatu występują w naturalnych szeregach promieniotwórczych: 218At w szeregu uranowym, 216At w szeregu torowym, zaś 219At w szeregu aktynowym. Są to jednak izotopy o bardzo krótkim czasie połowicznego rozpadu, toteż szacuje się, że łączna ilość astatu na Ziemi wynosi w każdej chwili około kilkudziesięciu gramów (objętość 1 łyżeczki do herbaty). Z tego powodu astat trafił do Księgi rekordów Guinnessa jako najrzadszy z występujących naturalnie pierwiastków. Astat jest homologiem jodu i w przypadku dostania się do organizmu gromadzi się w tarczycy i jajnikach. Dopuszczalne skażenie promieniotwórcze izotopem 211At zostało ustalone na 0,7 kBq.
| Izotop | Czas połowicznego rozpadu | Typ rozpadu |
|---|---|---|
| 196At | 300 ms | α |
| 197At | 400 ms | α, β+ w.e. |
| 198At | 4,9 s | α, β+ w.e. |
| 198mAt | 1,5 s | α, β+ w.e. |
| 199At | 7 s | α, β+ w.e. |
| 200At | 43 s | α, β+ w.e. |
| 200mAt | 4,3 s | α, β+ w.e. |
| 201At | 1,48 s | α, β+ w.e. |
| 202At | 3 min | α, β+ w.e. |
| 202mAt | 1,1 s | ? |
| 203At | 7,4 min | α, β+ w.e. |
| 204At | 9,2 min | α, β+ w.e. |
| 205At | 26,2 min | α, β+ w.e. |
| 206At | 29,4 min | α, β+ w.e. |
| 207At | 1,21 h | α, β+ w.e. |
| 208At | 1,6 h | α, β+ w.e. |
| 209At | 5,4 h | α, β+ w.e. |
| 210At | 8 h | α, w.e. |
| 211At | 7,2 h | α, w.e. |
| 212At | 300 μs | α |
| 212mAt | 120 s | α |
| 213At | 0,11 μs | α |
| 214At | 0,56 μs | α |
| 214mAt | 0,7 μs | α |
| 215At | 100 μs | α |
| 216At | 300 μs | α |
| 217At | 32,3 μs | α |
| 218At | 1,6 s | α |
| 219At | 50 s | α |
Nazwa
Przed zatwierdzeniem nazwy tego pierwiastka stosowano nazwę systematyczną wynikającą z liczby atomowej – ununseptium.
W 2016 roku fani Terry'ego Pratchetta zwrócili się do Międzynarodowej Unii Chemii Czystej i Stosowanej o nazwę dla tego pierwiastka, która miały miał nazywać się oktaryną z proponowanym symbolem Oc (wymawiane jako ook).
8 czerwca 2016 roku IUPAC zarekomendowała dla ununseptium nazwę tennessine (Ts). Nazwa ta została zaproponowana zgodnie z tradycją uhonorowania miejsca lub regionu geograficznego, gdzie dokonano odkrycia – w tym przypadku w Oak Ridge National Laboratory i Uniwersytet Vanderbilta w stanie Tennessee. 28 listopada 2016 roku IUPAC zatwierdziła tę nazwę.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz